Hilversum – Baarn – Amersfoort (19,8 km)

Vandaag staat een leuke wandeling op de planning: van Hilversum naar Amersfoort via Baarn. Er is mooi, warm weer beloofd en ik heb er zin in.
Nadat ik de auto in Amersfoort in een vakje heb gezet neem ik de trein naar Hilversum om daar de volgende trein naar Hilversum Sportpark te nemen. Na een kwartiertje treinen sta ik op mijn beginpunt. De hemel is ondertussen helemaal opgetrokken en een stralend blauwe lucht lacht me tegemoet.

Hilversum zelf is verder niet heel interessant, ik loop langzaam de stad uit en steek daarbij nog twee keer de spoorlijn over.
Net buiten de stad, loopt de route over een fietspad meteen langs de spoorlijn. Op de kaart zie ik dat aan de andere kant van de weg een natuurgebied ligt. Aangezien er op dit stuk route ook verder geen bijzondere bezienswaardigheden zijn, is de keus snel gemaakt. Ik steek de weg over het natuurgebied is. Een klein beetje om, maar dat heb ik met liefde over voor een mooiere omgeving en onverharde ondergrond.

Ik wordt absoluut niet teleurgesteld. Het gebied: Goois Natuurreservaat Anna’s Hoeve, is relatief nieuw, en erg leuk om doorheen te lopen.

Het leukst is de brug over één van de plassen. Nou ja, brug. Wanneer de definitie van een brug is dat deze over het water gaat, dan is het geen brug. Hij ligt op het water. Voorzicht lopen is een must want het is hier behoorlijk modderig en glad.

Ondertussen is het van lekker warm gewoon warm geworden, hoogste tijd om bij het eerstvolgende bankje mijn vest in mijn rugzak te stoppen.

Tijdens een lange wandeling dwars door Nederland ontkom je er niet aan om snelwegen te kruisen. De afgelopen dagen heb ik er al verschillende gehad, vandaag is de A27 aan de beurt.
Hierna neem ik een route langs de Utrecht-Noord Hollandse grens om weer terug te komen op mijn originele route, het Westerborkpad.

Het voordeel van wandelen door het bosgebied van Hoge Vuursche is dat er niets anders is dan bomen, fluitende vogels en de altijd aanwezige spoorlijn. Het nadeel is dat er dus ook 0,0 horeca is. Genietend loop ik door het bos tot ik een uitnodigende boomstam zie die heel goed voor een rustbankje kan doorgaan. De cappuccino moet nog maar even wachten. Een broodje, mandarijntje en water in de zon zijn ook heerlijk. Wel beloof ik mezelf dat bij de eerste de beste gelegenheid in Baarn ik die cappuccino ga halen.

Ook hier ga ik op sommige stukken iets van de route af. Deze gaat namelijk over een (verhard) fietspad door het bos. Terwijl er een leuk, klein, zandpaadje meteen langs het spoor loopt. Een stukje verder is het dan net andersom. De route (en dus het fietspad) lopen langs het spoor, terwijl 20 meter verder het bos in een kronkel-wandelpaadje is.
Ach, ik loop nu eenmaal graag eigenwijs, op mijn eigen wijze.

Bij binnenkomst in Baarn valt mijn oog op een groep narcissen. Deze staan achter prikkeldraad. Een mooier symbool voor het Westerborkpad in de lente had ik niet zelf kunnen bedenken.

Langs het beeld ‘De Marineofficier’ loop ik Baarn verder in. Dit beeld is ter nagedachtenis van twee broers uit Baarn die tijdens de oorlog zijn overleden. De jongste broer was zelfs de eerste Nederlands geheim agent die in bezet gebied opereerde.
Vlak bij het station van Baarn zie ik dan eindelijk die horeca gelegenheid. En wie nu denkt dat ik eindelijk die cappuccino ga bestellen, zit ernaast. Ik heb het ondertussen zo warm dat de Spa rood bijna niet aan te slepen is. Na een lekkere lunch vervolg ik mijn route. Op naar Amersfoort.

Via een bruggetje over een sloot loop ik Baarn uit. Het plattelandsgebied tussen Baarn, Soest en Amersfoort in. Het is hier best mooi, het is alleen een lange rechte weg langs het spoor. Waar mogelijk probeer ik naast de weg onverhard te lopen, maar dat lukt lang niet altijd.
Dan maar op de manier van ‘verstand op nul, blik op oneindig’. De ene voet voor de andere. De wind is ook lekker aangewakkerd en het kost soms moeite om gewoon door te blijven lopen. Muziek aanzetten helpt ook niet, door de wind is dat alleen maar geruis in mijn oren.
Stap voor stap.
Voet voor voet.
Meter voor meter.
Kilometer voor kilometer.

Het is hier mooi, absoluut, alleen wel veel van hetzelfde mooi achter elkaar. Ik ben dan ook blij wanneer ik van de weg af mag en over een dijk tussen de wilgen door mijn weg kan vervolgen.

Het laatste stuk is zoals steden overal, door een woonwijk richting station. Op het station van Amersfoort zet ik de klok stil: 19,8 km heb ik vandaag weggelopen. Nu eerst een koude cola halen en dan weer naar huis.

Komoot: Westerborkpad etappe 7 en 8