Etappe 24, 25 en 26 – Natasja Kalsbeek

Koekange – Hoogeveen – Wijster (40,5 km)

Ik hoor je al denken “wat heeft ze ver gelopen!”. Nee, dat heb ik niet gedaan. Het waren nog meer kilometers en ze waren op de fiets.
Pak een kop koffie of thee en ik vertel je het hoe en wat hiervan.

Gisteren was, ondanks een mooie omgeving, een pittige dag. Dit kwam met name door de vele verharde kilometers en dan vaak ook nog gecombineerd met langere, rechte stukken.
Mijn knie en voeten vinden wat van al dat asfalt en dat is niet persé iets positiefs. Kijkend naar de route van komende dagen, lijkt het alleen maar meer van hetzelfde te worden. Letterlijk zelfs meer, want er staat een dag van 25 km op de planning.

Eerlijk gezegd heb ik daar geen zin in, staat het me zelfs tegen en vermoed ik dat hierdoor het mooie van de route overschaduwd wordt.
Daarom heb ik gisteren besloten om een elektrische fiets te huren voor de komende etappes.
Dat wordt ook nog redelijk pittig, want het zijn dan niet alleen de etappes die ik fiets, maar ook van en naar de route vanuit de camping.
Het huren van de fiets geeft me rust. Ik ‘moet’ van niemand alles lopen, hooguit van mezelf en ook dat niet meer.
In mijn hutje heb ik de komende etappes omgezet naar fietsroutes. Het feit dat ik daarvoor niet veel hoef te wijzigen, zegt al heel veel. Dat waren duidelijk ook etappes met veel verharde ondergrond.

Afijn, fiets opgehaald en van start. Naar het begin van etappe 24 is het een kleine 20 km. Heerlijk om me nu eens op een andere manier door dit mooie landschap te bewegen. Het komt zelfs meer tot zijn recht nu, vind ik.

In Koekange pak ik het Westerborkpad weer op.

En zoals ik al bedacht had, inderdaad weer veel asfalt op deze route. Maar nu laat ik het lekker onder me heen zoeven.
Ik fiets langs een veld met masten voor ooievaarsnesten, ze zijn alle vier leeg. Tsja, ik heb gisteren al gezien dat de ooievaars hier liever boven het spoor nestelen. Ook vandaag zie ik dat weer.
In Echten staat er een echte, nagebouwde plaggenhut langs de weg. Die moet natuurlijk even bewonderd worden.

Wanneer ik bijna in Hoogeveen ben, kom ik langs de boerderij van destijds, familie Flokstra. Zij hadden tijdens de oorlog in eerste instantie vier onderduikers en na de razzia van 3 oktober 1942 zelfs dertien. Ondanks diverse bezoeken en onderzoeken van de Nazi’s, zijn deze onderduikers nooit gevonden en hebben ze de bevrijding mogen meemaken.
Fijn om af en toe ook ‘positief’ oorlogsnieuws te lezen/zien.

Verder bezoek ik in Hoogeveen nog een aantal andere herdenkingspunten en de oude synagoge.

Aan de rand van Hoogeveen pak ik de originele route weer op. In de stad ging deze namelijk door wat parken en het voetgangersgebied en daar mocht ik natuurlijk niet fietsen.
Ik begroet de wit-rode sticker en ga de kant op die de route aangeeft. Dit is ook het beginpunt van etappe 25.

Het is weer warmer als gisteren, al merk ik dat fietsend gelukkig wat minder. Wel zie ik dat zelfs de paarden er maar bij zijn gaan liggen. Zelfs te warm om te blijven staan.

In het Spaarbankbos staat het volgende monument van de etappe van vandaag.

Ik weet niet hoe de routeplanner dit bedacht had, maar het is alles behalve een fietspad waar ik overheen ga. Sterker nog, dit stuk door het bos zou lopend echt heel leuk zijn geweest. Op de fiets is het een uitdaging, maar ook deze weet ik zonder kleerscheuren of fietsdeuken te volbrengen.

Verder fietsend passeer ik velden vol paardenbloemen en ook nog een stuk onverhard.
Auw, dat laatste voel ik wel in mijn achterwerk. Het hobbelt en bobbelt behoorlijk.

Bij het herdenkingsmonument van werkkamp Kremboong eindigt etappe 25 en begint 26. Een mooi punt om pauze te houden. Van het werkkamp is niets meer over. De plek waar het stond is nu een akker.
In dit werkkamp heeft ook helaas weer hetzelfde plaatsgevonden als in de andere. Onder redelijke omstandigheden werkten de Joodse mannen er tot 3 oktober. Voor zover je in een oorlogssituatie en gedwongen werkzaamheden van ‘redelijke omstandigheden’ kunt spreken. En ook dit kamp werd op 3 oktober 1945 leeggehaald en werd iedereen op transport naar Westerbork gezet.

Een stukje verder zie ik iets bekends: bollenvelden. De kleuren spatten van de tulpen af. Het voelt toch een beetje bekend. De Flevopolders staan op dit moment ook volop in de kleuren.

Ik merk dat de stemmen in mijn hoofd tot rust zijn gekomen. Het is behoorlijk stil. Zelfs maar heel weinig commentaar wanneer ik dat opmerk. Het heeft twee dagen geduurd om een middag rust te creëren. Ben benieuwd hoe dat morgen is.

En dan kom ik langs een punt waarbij ik echt het voordeel van de fiets merk. Col du VAM. Oude afvalbergen zijn omgebouwd tot een bike-park. Lopend mag je hier niet eens overal naar boven. Alleen over wat kleine paadjes, maar die loop ik niet zonder mijn wandelstokken.
Op de fiets mag je wel gewoon naar boven. Nou ja, gewoon. De helling die ik naar boven neem, heeft een stijgingspercentage van 15%. Lang leve de maximale elektrische ondersteuning en kleinste verzet van mijn fiets. Maar ik kom boven!
Naar beneden is ook nog wel spannend, namelijk 16%. Gelukkig werken mijn remmen goed.
Heerlijk een berg afsuizen.

In Wijster is het einde van etappe 26 en gelukkig ook horeca. Ik heb namelijk ondertussen een kleine 60 km weggefietst en behalve de stop bij het herdenkingsmonument voor kamp Kremboong nergens gestopt.