Nunspeet – ’t Harde (11,6 km)

Sorry NS, ik heb vandaag zwart gereden, het was niet de bedoeling maar het is wel gebeurd.
Zoals gewoonlijk reed ik met de auto naar het eindpunt om vanaf daar met de trein naar het beginpunt te gaan. Dat is het voordeel van een route lopen die grotendeels een spoortraject volgt.
Bij ’t Harde kwam ik zo precies op tijd aan, dat ik met ongestrikte veters nog net in de trein kon springen. Terwijl ik mijn schoenen vastmaakte, realiseerde ik me dat ik niet ingecheckt had. Oeps… ik hoef maar één station verder, hopelijk gaat dat goed en komt er geen conducteur. Niet dat ik niet wil betalen, ik heb geen zin in gedoe.
Het is een mooie dag, de zon schijnt, ik heb zin om te gaan lopen en ‘ gedoe’ past niet bij mijn stemming. Gelukkig ook niet nodig en gedoeloos stap ik in Nunspeet uit.

In Nunspeet wordt de stationsomgeving geherverbouwd, het is even zoeken, maar gelukkig vind ik al snel de bekende wit-rode sticker.

Ik zie veel huizen en winkels die de Nederlandse vlag voeren. Aangezien het de zaterdag voor Pasen is, denk ik dat ze hier een Paasmarkt hebben vandaag en daarom het dorp zo versierd is.
Een stukje verder zie ik mensen langs de weg staan, die staan duidelijk te wachten op iets dat staat te gebeuren, iets dat langs gaat komen? Ik word langzaam wat nieuwsgieriger.
Op een parkeerplaats langs de weg staat een fanfare (muziekcorps of hoe ze dat hier ook noemen) opgesteld. Ze zijn al aan het spelen en lijken binnen korte tijd de weg op te gaan. Mijn nieuwsgierigheid is ondertussen nog veel groter geworden en ik spreek een man die ook staat te kijken, luisteren en wachten aan.

“Sorry, mag ik u wat vragen? Ik kom niet hier uit de omgeving, ik ben met een wandeltocht bezig. Wat is er aan de hand? Wat wordt er gevierd?”
“Oh, dat kunt u beter aan hem vragen” en man trekt aan de mouw van de man met een rollator, die naast hem staat.
“Deze mevrouw wil iets vragen”. Ik herhaal mijn vraag aan de tweede man.
“We vieren de bevrijding van Nunspeet, dit is nu 80 jaar geleden. En ik ben 100 en heb de bevrijding meegemaakt”. Ik kan mijn oren bijna niet geloven. Ik sta bij een vader en zijn 76-jarige zoon en pa woont al zijn hele leven in Nunspeet en heeft de bevrijding meegemaakt en kan het zich ook nog allemaal herinneren.
Dan ontstaat er een heel fijn gesprek. De man vertelt dat hij tijdens de oorlog op een boerderij werkte en daarom niet naar een werkkamp hoefde.
Hij vertelt ook dat het niet alleen Nunspeet is, maar de hele regio viert vandaag de bevrijding 80 jaar geleden. “Bij jullie in het westen zaten de Duitsers toen nog, maar hier waren ze weg”. Als ik zeg dat ik van oorsprong uit Limburg kom, is zijn reactie: “Ja, jullie waren nog een half jaar eerder vrij” Hij kijkt me aan en voegt er aan toe “Jij niet, jij bent daarvoor te jong”. We praten nog even door, tot de fanfare de straat op gaat en de viering begint. Ik bedank vader en zoon en wens ze nog een heel fijne dag.

Wat een bijzondere ontmoeting.
Wat een bijzonder cadeau heb ik gekregen.
Om deze man te mogen ontmoeten.
Juist vandaag.
Dat ik zijn verhaal heb mogen horen.
Dat hij dit gedeeld heeft met mij.

Nagietend loop ik verder. En dan te bedenken dat ik bij het station in Nunspeet me nog heb staan bedenken of ik de lus door het centrum wel zou maken of dat ik via een park/groene route het dorp zou verlaten. wat ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Dan had ik dit super-moment niet mogen meemaken.

Het weer is het 100% anders dan eergisteren. Al snel is het warm en gaat mijn vest de tas in. Door de bossen loop ik verder.
Onderweg kom ik ook een scoutinggroep tegen die in de bossen hun kamp hebben opgeslagen.

Bij het paaltje dat aangeeft dat er een andere LAW ook hier loopt, kijk ik natuurlijk meteen welke dat dan is. Dit is het Zuiderzeepad. Dat is ook een leuke optie om een keer te doen. Waarbij ‘een keer’ natuurlijk ook betekent vele dagen wandelen, aangezien het Zuiderzeepad 478 km is.

Ergens in het bos kom ik ook op een stuk privé terrein, opeens staat er een hek. Wel dan een mooi natuurlijk hek, met daarachter een schuur. een groot gedeelte van het landgoed is gelukkig opengesteld voor wandelaars. Alleen echt dit bij het huis zelf is er geen vrije toegang.

Alleen maar bos is ook zo bossig. De volgende kilometers gaan langs een heideveld en door een zandverstuiving. Het wandelen door het mulle zand is af en toe een flinke uitdaging. Waar mogelijk zoek ik een optie voor een iets hardere ondergrond.
Het is hier ongelooflijk mooi, zeker in deze zonnige omstandigheden. Aan de rand van de zandverstuiving zoek ik dan ook een fijne plek voor een pauze.

Na de zandverstuiving De Haere is het nog een stukje door het bos voor ik weer in ’t Harde ben.

De route eindigt vandaag bij een restaurant langs de (snel)weg. Aangezien ik ongelooflijk naar de wc moet, ga ik snel het restaurant binnen. en in het kader van ‘ nu ik er toch ben’, eet en drink ik ook wat.
De auto staan nog een klein stukje verder, dus vanuit het restaurant loop ik onder de snelweg door en steek het spoor over. Beide had ik vandaag tijdens de route nog niet gedaan, dus ergens wel grappig om het dan net buiten de route te doen.

Komoot: Westerborkpad etappe 15