Putten – Harderwijk (14,6 km)

De dag begint grijs, ik moet echt zin maken om te gaan lopen. Mijn lijf en hoofd roepen “je hebt een dag extra vrij, het is weer om in bed te blijven ligeen met een boek en koffie”.
Uit mij kleine teen weet ik toch nog wat wilskracht te voorschijn te toveren. Ook omdat ik weet dat als ik eenmaal aan het lopen ben, ik dat heerlijk vind.
In Harderwijk heb ik geluk. De trein komt net aan als ik er ben, en ik hoef dus niet te wachten op het kille, grauwe perron. Ook bij aankomst in Putten is de trein er tegelijk met mij ;-).

Wandelschoenen aan
Jas aan
Rugzak om
Voet voor voet
Daar gaan we weer
Op weg naar Harderwijk

Het eerste bijzondere punt op de route is kasteel/landgoed Vanenburg. Nu een prachtige plek om rond te lopen, als trouw- of congreslocatie of om ‘gewoon’ wat te eten of drinken. Tijdens de WOII had het gebouw echter een andere functie. Het was een werkkamp. Hier waren arbeiders gevestigd die te werk gesteld waren bij de drooglegging van de Zuiderzee.
Het wrange is dat de mannen die hier zaten, beseften dat ze het ‘ goed’ hadden ten opzichte van mannen in andere kampen. Dit blijkt uit de ansichtkaarten die ze naar huis mochten sturen. Lang heeft deze ‘ goede’ situatie niet geduurd. Van de één op de andere dag zijn ze allemaal naar Westerbork en andere kampen verplaatst en is er niemand meer terug gekomen.
De barakken waar de mannen verbleven, die zijn er niet meer, op het terrein zijn nu luxe hotelkamers gebouwd.

Behalve alleen grijs is het ondertussen ook nat geworden. Jas uit is echt geen optie vandaag: jas aan en capuchon op is de dresscode voor vandaag.

Het voordeel van nat weer is dat er ook minder mede wandelaars zijn (en het feit dat het donderdag is, helpt ook). het is heerlijk rustig onderweg en in de bossen hoor ik alleen maar de volgels. Hoe meer ik naar de volgels luister, hoe meer ik er hoor.
Het nadeel van nat weer is dat dan ook alles nat is, ergens lekker zitten voor een pauze zit er niet in. Ik leg de regenhoes van mijn rugzak op de bank, maar de kou trekt er doorheen en dan zit je daar met een koud kont…
Er zit niets anders op dan gewoon lekker doorstappen richting Ermelo.

Na de bossen loop ik langs de Groevenbeekse heide. Door de regen heeft alles een glans gekregen, de omgeving glimt me tegemoet.

Gelukkig heeft Ermelo goede voorzieningen voor iemand die koud, nat en hongerig is.
Bij ‘Bij David’ doe ik aan opwarmen, opdrogen en opeten.

Bij het verlaten van Ermelo loop ik langs het oude ziekenhuis. Tijdens de oorlogen zaten hier ook zieke Joden ondergedoken. Bewoners vanuit het dorp zorgden ervoor dat er ook eten voor deze mensen was, want de reguliere voedselvoorziening (door de Duitsers verzorgd) was niet voldoende voor de ondergedokenen. Helaas was er voor de zieken ook geen contact meer mogelijk met de familie, die vaak ook ergens ondergedoken zat of al weggevoerd was. Velen van hen stierven dan ook eenzaam en alleen.

Het gedeelte van Ermelo naar Harderwijk is verder iets minder interessant. Voornamelijk door woonwijken. In Ermelo zijn het dan wel woonwijken die ruim en luxe opgezet zijn, maar ook die straten worden nat en grauw als het regent.

Komoot: Westerborkpad etappe 12