Nijkerk – Putten (14,9 km)
Wanneer ik in Nijkerk de route weer oppak, word ik weer begroet door een aantal olifanten. Blijft leuk.
Via het park met het herdenkingsbeeld, loop in de binnenstad weer in. Wat een verschil met afgelopen donderdag. Toen zaten de terrassen vol en was het één en al levendigheid. Vandaag is het net zo zonnig, maar is het rustig op straat. Misschien omdat het pas 9 uur ‘ s ochtends is… 😉
Ik loop vandaag van Nijkerk naar Putten, twee dorpen die de oorlog verschillend beleefd hebben. Nijkerk had een burgermeester die er alles aan deed om ‘zijn Joden’ te redden door werkprojecten te bedenken zodat ze niet naar de werkkampen hoefden. Toen dit niet meer mocht van de Duitsers, riep hij de avond voor ze weg moesten alle Joden bij elkaar om afscheid te nemen waarbij hij zei “dat er ook andere mogelijkheden waren”, waarbij iedereen wist dat hij het over onderduiken had.
Putten daarentegen had een NSB burgemeester die niet liever deed dan de Joden in zijn gemeente, en regelmatig daarbuiten, op te pakken en aan de Duitsers over te leveren. Triest en cru dat later in de oorlog juist Putten door een tragedie getroffen wordt.
Ik merk dat tijdens het lopen regelmatig de verhalen over deze omgeving die ik heb gehoord en gelezen door mijn hoofd gaan. Goed zo. Dit is absoluut de juiste plaats en tijdstip hiervoor.
Via een fietspad en een spoorovergang loop ik het dorp uit. Na de overgang is een bankje: een prima plek om te ontbijten. Ik zet mezelf op brood en water.
Ook vandaag loopt de route over een weg langs het spoor. Toch is hier een andere sfeer, loopt het fijner.
Misschien omdat er genoeg ruimte is om onverhard langs de weg te lopen?
Misschien omdat er her en der narcissen langs de weg staan te bloeien?
Misschien omdat de enige bebouwing boerderijen zijn?
Misschien omdat de schuine knotwilgen onder de bewolkte hemel een oer-hollands landschap vormen?
Op één van de kruispunten blijkt maar weer dat dit een veel belopen wandelgebied is. Je kunt hier elke kant op, zelfs de goede. ‘Mijn’ bordje is gelukkig iedere keer duidelijk te zien.
Een stukje verder gaat de route over in een zandpad. Dat loopt weer even heel anders. Gelukkig ligt er een fietspad naast zodat ik op de zware, mulle stukken kan uitwijken naar het asfalt. Dat is weer eens wat anders dan zoeken naar de onverharde paden.
Na het spoor weer een keer overgestoken te zijn, loop ik voor het eerst sinds een hele tijd op deze route door een bos. De vogels kwetteren, de vlinder vliegt, de zon schijnt, het bankje staat en het stroompje stroomt niet. Genieten dus.
Door het boerenlandschap loop ik verder richting Putten.
Het heidegebeid Oldenaller is het volgende, tot nu toe voor mij onbekende stukje Nederland dat ik oversteek. Ik kan kiezen voor een route eromheen of erdoorheen. Dat wordt dus erdoorheen, inclusief twee klim- en klauterpunten. Na de hei is het tijd voor lunch om daarna het laatste stuk naar Putten te lopen.
Vandaag is er ook een gedeeltelijke zonsverduistering. Door de rand van de wolken heen, lukt het me ook om deze te zien. Er is duidelijk een ‘ hap’ uit de zon. Het op de foto zetten, dat lukt dan weer niet. Die wolken hebben de gewoonte om te blijven bewegen met als gevolg dat de zon ofwel helemaal achter een wolk verdwijnt, of volledig zichtbaar en dus niet op de foto te zetten is.
In Putten loop ik langs het monument ter nagedachtenis van de razzia. In oktober 1944 namen de Duiters wraak in verband met een aanslag en ruim 600 mannen uit Putten (bewoners, voedselzoekers, vluchtelingen uit de Randstad en wie er dan ook op dit ongelukkige moment in de buurt was) werden op transport gezet. Putten werd een dorp vol weduwen. Het beeld is van een weduwe die over het herdenkingsveld naar de kerk kijkt van waaruit de mannen weggevoerd werden.
Stil van dit verhaal, deze geschiedenis, loop ik verder naar het station.
Daar aangekomen staat er weer 14,9 km op de teller.
